"Zannım devrikliğine devriliyor adıma düşen gizin. Sensizlik kifayetsizliğinden öteye gitmiyor cinnetim. Tövbe, aklımı kayırmayacağım bir daha ...Dipteyim. Koynumda ayaza çalan yokluğunun ayak izleri… (aşk gibi)… Aklımın zoruna iliştiriyorum hesapsızlığımı, Ben sana karanlığından yakalanıyorum hep. İşte bu yüzden gözlerinin dermansız uçurumlarında İstanbul´u arayışım ve sana İstanbul boyu kadar yalnızlık kalışım. Yüzümün İstanbul uzantısı! Hangi bana gitsem yine yanıma kalıyor sus boyu sensizlik.

Parmaklarım kendi hayaletine güç yetiremeyen aşkın sonsözünde ‘yok’ pahasına yırtarken kelimeleri, bir ucundan hayasızca bağırdığım adının zulme heva sessizliğinde kör-topal zifte çekiyorum düşlerimi. Kararan bahtın ağdalanamayan şizofreniyim ben Yar/a bere içinde dualarım ve yangından sadece yalnızlığımızı kurtarabiliyorum..."