Sahildeyim bu gece.
Hayli zaman hasret kaldığım, bu sakin yere,
Barışmak için geldim, geceden.
Gönlümü esir alan umutsuzluğu, arkada bıraktım.
Belki de bıraktığımı sandım.

Sahile gelen zayıf dalgalar,
Kumları okşayan sesleriyle, mest etmekte ruhları.
Hele ay ışığında yakamozlar!
Ne çok özlemişim muhteşem parıltıları.
Sahile yakın geçerken, gelin gibi süzülen kalamarlar yokmu?
Unutturdular bana, geride kalan sızılarımı.
Bekli de unuttuğumu sandım.

Serin esintilerden korunmak için, paltoma sarılırken,
Uzaklara, enginlere daldı gözlerim.
Ara sıra geçen tekneler, arkada çığlık çığlığa martılar,
Yaşamak için, zorlu bir uğraştalar.
Mekanlar, oyuncular ve seyredenler değişmeden,
Hayat eskisi gibi, devam etmekte.
Belki de ben öyle sandım.

Ben, bu güzellikler arasında bile Sen’i anmadan yapamadım.
Seni unutamadım.
Sen, yaşamın çıkmaz sokaklarını, bensiz koşarken,
Ben, sensizliğin acıları içinde,
Sahile indim bu gece.
Enginlerin serinliği içinde, uzayın derinliğine doğru yol alırken,
Yıldızlar arasında, hayalini aradım.
Sıra, sıra zeytin ağaçlarının, denize vuran gölgeleri arasında,
Hayaller kurmak istedim, ama kuramadım.
Sen bu gece sahilde yoktun.
Bu gece hayallerimde yoktun.
Bu gece ben, sahilin gizemli dünyasında umut ararken,
Hayallerimi unuttum.
Belki de hayallerde boğuldum.

Bu gece sessiz sahilde yalnızım.
Umut yolculuğumda, sadece seni düşlerken,
Gönlünün misafiri olana dek, bu sahile ineceğim
Sahile indiğim bu gece,
Hayal kuramadan kaldım öylece.
Bu gece ben,
Belki de sahilleri, hayal ettim sadece.



Mehmet Macit 07.11.2010