//Tanrısı doğadır. Yaratanı o, yaşatanı odur. Ömrü bitip öldüğünde, gider gene onun olur…//

rüzgar eser sonbaharda
kökünden kopamaz
sallanır durur da boyuna
topraktan ayrılamaz

//Güz rüzgarları kışın habercisidir. Kışsa ölüm demektir ona. Ama ölüm; yok olmak değil, yeniden doğmak demektir…//

şimdi zamanıdır
hadi soyun der tohumuna
çırçıplak ol da
düşüver toprağın koynuna
Toprak anandır der ona. Yeri döşek, göğü yorgan yap kendine; yat orada sere serpe. Kış nasılsa bitecek.
Güneş babandır der ona. Hiç merak etme; şimdi gitti kardeş çiçekler ülkesine ama bekle yeniden gelecek.

kış çekip gittiğinde
bahar çıkıp geldiğinde
peşi peşine
düşünce üç cemre
havaya, suya, torağa
Şiş karnı yarılacak toprağın. Tohum çatlayacak. Önce kök salıp sarılacak ona. Sonra uç verecek, yeniden doğacak dünyaya.

doğadır ya, tanrısı sanrısı
havasını soluyacak
güneşiyle ısınacak
yiyecek doya doya
içecek kana kana
dallanıp yapraklanırken
serpilip uzayacak
çiçektir ya, öncesi sonrası
çokça sevgi ister
bulabilirse eğer
rengarenk açacak

//İnsan da bir çiçektir. Açmıyorsa eğer, biline ki sevgisizliktendir…//

Tevfik Tekmen Haziran/2011/Lüleburgaz