Korkmuyorum şimdi oturup kendimle yüzleşmekten,
Bütün korkularım bir yanlışın eseriymiş, anladım.
Hiç pişman olmadım bir an bile sevmekten,
Hatta öyle sevdim ki kendime de kalmadım.


Sevgimi göstermeden yaşamayı istedim,
Belki daha çok sever dedim,yanıldım.
Konuşmaktan çok sustum,yalnız onu dinledim.
O daha çok suskundu,daha sonra anladım.


Her gece bir kabusun içinden uyanırken,
Bir iki nefes alıp yatağımda doğruldum.
Sonra baktım zaman daha çok erken,
Yine dönüp yatağıma,düşünmeden uyudum.


Ne yarım mesafeler,ne düz cümleler yetti.
İkimiz de dilsizdik,olmadı;yapamadık.
Bütün söylenen sözcükler baştan beri eksikti.
Sustuk,sözcükler bitti,biz hala soramadık.


Oysa hayat ne büyük şans verirmiş insana.
Kelimeleri alıp bir cümle kuramadık.
Herkes dönüp dedi ki;biraz açık olsana.
Açık olduğum anda bir yerde olamadık.


Hep gidişler içinde devamlı bir yolcuydum.
İsteyerek değildi,yapmam gerekiyordu.
Her yalnız kalışımda kendime soruyordum.
Bunun gerektiğini o iyi biliyordu.


Başlaması yanlıştı ,biz başa dönemedik.
Hiç olmamış deyip geçmişten sayamazdık.
Herşey zaman geçince öğrenilir biz bilemedik
Ya da yaşananlarla dönüp yaşayamazdık.


Bir günün akşamında karar verdim yazmaya.
Yazdığım gibi sildim,ben üzmek istemedim.
Sabahında uyandım,hazırlandı üzmeye.
Yine sustum hiçbir şey dönüp de söylemedim.


Sonra bir bir anladım,yapmam gerekenleri.
Susmak büyük erdemdi onu ben yapacaktım.
Düşünmeyi unuttum,gittiği günden beri.
Artık eski benliğime kavuşacaktım.


Biliyordum;bitince geride kalanları,
Zaman geçse de durup,sonra unutuyorum.
Yalnızca saklıyorum o günden anıları.
Her baktığım zamanda o güne dönüyorum.



Kimler gelip geçerdi,koca yaşantımızdan.
Nice çok kırıldık,kırdık,karşılıksız da sevdik.
Bir gerçeği atladık,sildik hayatımızdan.
Sandık ki herbirimiz asla vazgeçilmezdik.


Vazgeçilmez de yoktu biliyordum ben bunu,
Her gün düşüncelerim birbirini aradı
Vazgeçmek her seferinde yaşadım ben onu.
Geride ne kaldıysa onlar artık yalandı.


Hiç kimse bilemez,kalan kırıkları.
Öfkeler bile yarım yamalak artık.
Nice şeyi öğrendik,doğruyu yalanları.
Hepsini bir geçmişin kucağında bıraktık.


Vazgeçilmez değildin,vazgeçilmez değildim.
Bunu senin gidişin öğretmedi.
Senden önce yaşadım,senden iyi bilirdim.
Gidenler hiçbirşeyi geride bırakmadı.


Ölümlüyü sevmek zor,korkulu iş derler de,
Tüm ömrünü kuşatır,asla anlayamazsın.
Döndüm baktım bir ölünün anıları yerlerde.
Sonra geçer öğrendim,eskisiyle kalmazsın.


Hepimiz faniydik,yaşarken öldürüldük.
Acı çekerken bile dönüşmüştük bir sese
Hepsini acımadan şiirlerde öldürdük.
Sonra anladık ki biz;vazgeçilmez değil kimse.



Korkmuyorum şimdi oturup kendimle yüzleşmekten,
Bütün korkularım bir yanlışın eseriymiş anladım.
Hiç pişman olmadım bir an bile sevmekten,
Hatta öyle sevdim ki kendime de kalmadım.