Kalır mıydım
Geceleri uykularımdan uzak,
rüyalarımdan ayrı?

Alır mıydım
En aşk dolu,en hüzünlü romanları?

Dönüşleri düşünür müydüm bir kere?
Geride kalanları;
Saklar mıydım birşey olmasın diye?

Üzülür müydüm;
geçerken o yolları?
Bir çılgınlık yapsaydım delicesine,
hani olur ya,
belki bir ses,
belki bir yaşam ümidi gelirdi nefesime.

Çok üzdüğüme inandırsaydım şayet.
Affeder miydim kendimi?
Sonucun böyle olduğunu bilseydim,
Dener miydim yine,seni?

Bilseydim böyle çirkin bir oyunu,
gece yarıları uykusuz kalıp,yazar mıydım,
bendeki seni?
Yalan bir hayal gibi çizer miydim,
sendeki beni?

Çıkarabilseydim,içimdeki yalancıyı,
inanabilseydim,gerçeği bulmadığımı,
bilseydim.
Sevgi sözcüklerinde benim asla yer almadığımı
zamanında öğrenebilseydim.
Ve aynaya her bakışımda,
kendime söz verebilseydim.

Kendimi kandırmazdım.
Her yalana inanmazdım
Basit bir sözcük kalmazdım dilinde örümceklerin.
Ve örümcekler olmazdı senin sözcüklerin.

Bir gidiş bu kadar güldürmezdi benden nefret edenleri,
sevdiğim,sevgimi hak etseydi.
Ve ben yas tutsaydım arkasından gidenlerin..
Ve ben hala biliyorken nefes almasını
terk edildiğimle dalga geçenlerin.
Ve hala sözleri söylememenin
o azabı içindeysem.

Yanımdakileri bilemememden.
Ve ben şuan senin özlemin içindeysem,
bu sana olan öfkemden.

Bilseydim;
gözü kapalı,dalga geçercesine gideceğini.
Neyi istediğini öğrenebilseydim.
Seni sevmeden önce;
Senden öylesine,
ölesiye,
nefret ederdim.

Sen bile kendini tanıyamazdın...