Yüreğinden dökülenleri okumayı sevdiğim bir kalemi; salt son yazdıklarını değil, öncesinde yayınladıklarını da okurum.. Hem yazan yüreği daha çok keşfedebilmek hem de nasılken nasıl yazmaya başlamış ne yol katetmiş görmek-anlamak adına...

-Ki siz-kaleminiz fazlasıyla okumaktan keyif aldığım ve büyük beğeniyle takip ettiğimsiniz.
Ve.. doğal olarak ilk şiirlerinizden itibaren her birini tek-tek okuyan bir okuyucuyum.

'Şiir' ortada. Denecek ne ola! Tabiri caiz-se en okkalısından anlatılmış yalnızlık. Yalnızlık yalnızlık olalı böylesi kaleme alınmamıştır belki de..
K
usursuz şekilde işlenmiş.. Hakikaten muhteşem.. Her bir satır, kelimeler nasıl da nakşedilmiş ve ustaca kullanılan imge'ler; sanatçılarını düş güçleri ile yarattıkları, duygu ve düşüncelerle ilgili kavramları da içeren, aynı zamanda simgesel nitelik gösteren zihinsel görüntü nasıl da güzel yaratılmış; hani denir ya 'cuk' diye oturmuş işte öyle oturtulmuş ve böylesi yerli yerinde kullanmış hayran olmamak mümkün değil.

Dedikten sonra;
Şimdi; nasıl diyeyim yahut layıkıyla duygu-düşüncemi anlatabilir miyim inanın bilemiyorum!?
Lakin; Yanlış anlaşılmayacağım ümidiyle (!) darılıp-kırılmayacağınız duygusuyla(!) aklımdan-yüreğimden geçeni bu kez paylaşmadan da geçemeyeceğim...

İlk yayınladığınız şiirler arasında olan bir 'Şiir'iniz var. (Bir önceki şiirinizde bu duygularımı yazacağımdan şiirinizi kopyalamıştım, ama ani bir toplantı yüzünden yorum yazmaya vakit olmayıp, öyle kalmıştı; şimdi görüyorum ki eski şiirlerinizi pasiflemişsiniz).

'Şiir Başlığı' nız 'Gecekondu'

"-GECEKONDU-

Gökdelenler arasında
Bir gecekonduyum ben
Zamanın iğnesiyle örülmüş tuğlalarım
Taze bir gelinin çeyizi gibi
Bir ananın yüreği gibi
Sıcacıktır odalarım...

Küçücük adımlarıyla sessiz insanlar açar kapımı
Çocuklarım yalınayak dokunur bana
Sevgiliye dokunur gibi

........... Ev dediğinin bacası olacak
Kış günü, elmalı bir nargile keyfinde
Tüttüreceksin dumanını gökyüzüne
Leylekler konacak damına
Kuşlar yuva yapacak
Eski bir tuğlanın boşluğuna

Pencerelerinden örgülü kızlar sarkacak
Günün akşama bakan yüzüne
Sardunya kokusu saracak
Anaların nasırlı ellerini
Alınları secdelerde eskiyen babalar
Babalarının dizinde uyuyacak
Ev dediğin mütevazı olacak
Bir kuş yuvası kadar
Yürekli olacak...

Bir gecekonduyum ben
Geceye konmuşum yıllar önce
Eskiyen yüzüme inat
Eskimeyen namım var
Diyar, diyar...

Şimdi,
Şehrin kahverengi sokaklarında
Kahverenginin varoş tonunda
Gizli bir Sükunet tadında
Son demimdeyim
Yalnızlığımın…"

Ve.. Başlığı "Ütopya" olan bir şiiriniz daha vardı..

Bu ve bunun gibi üç-dört ay evvel yayınlanmış eski şiirlerinizi okuduğumda bugünküler-şimdiki kadar mükemmel değillerdi. Kısa kısa cümlelerle, günlük dilde hemen herkesin kullandığı kelimelerle anlatılan, hemen hemen hiç imge kullanılmadan yazılanlardı. Kusursuz da değiller di. Hatta ne yalan söyleyim 'Ev dediğinin bacası olacak' dediğiniz satırı okuduğumda tebessüm etmiştim :) Ee normal di mi evlerin bacası olur hay siz çok yaşayın şair emi diye :) Ama hoştu. Yalındı.

Ve.. Ama.. Amaaa... Sımsıcaktılar. Öylesi yüreğinizden dökülenlerdi ki, öylesi samimi, içten, doğal.. Dupduru. Sizi yüreğinizi görüyordum her bir satırda. Hayata bakışınızı, yaşanmış/yaşanmamışlıklarınızı.

Şimdi ise kusur bulunamayacak kadar kusursuz yazıyorsunuz ama o yüreği, yüreğinizin o sıcaklığını, içtenliğini hissedemiyorum.

Hani ödüllü filmler vardır ya, izlersiniz büyük beğeniyle. Helal olsun nasıl yapabilmiş böylesini dersiniz. Nasıl düşünmüş, kurgulamış, nasıl da senaryoyu işleyebilmiş der, takdir edersiniz, çok beğenirsiniz. öylesi mükemmeldir ki zaten beğenmemek mümkün değildir, Öylesi profesyoneldir ki işlenişi eserin, salt filmdir, işini yapmıştır. Ve işini en iyi şekilde yapmıştır, bu duyguyu yaratır ve bu duygularla çıkarsınız.
İşte öyle bir şey...

Sürç-i lisan ettim ise affola..

'Şiir'di tek kelimeyle, en mükemmelinden hem de.
Kutluyorum can-ı gönülden.

Daim olsun yüreğiniz/kaleminiz 'Şair'.
Saygımla...