5
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
875
Okunma
Ay ışığına, kıyıya vuran umarsız dalgalara, erken solan çiçeklere, sanal düşlere ve "ben seni hiç sevmedim ki" dizelerine inat ben seni
çok sevdim.
Sevdim; umutsuzluk damlaları sızmadan mısralarıma, hasat güllerini taşımadı ellerim hiç. Baharı seninle özdeşleştirdim, yazı tenine benzettim, sonbahar kavuşmaları getirdi, kış yüregin gibi tek düze bembeyazdı.
İnandım.
Oysa sen duvarlara veriyorsun sırlarını, kagıtlara döküyorsun;
sadık degiller bilmiyorsun; yüregini kendine bırakmayacak kadar böldün bilmiyorsun. Adı konmadı bu duyguların, tıpkı sensizliğin adı olmadığı gibi.
Bilmiyorsun.
Sitem gizlemiyor dizelerim, düşlerini ve sonunu tüketmişliğe kırgınlığım. Yani, yanında iken uzakların girmesi aramıza, yokluğun varlığa eşitlenmesi.
Bir anlamı varsa.
Demem şu ki; bir rüzgarsın desem anlamı yok, yüregime fırtınalarca
esmezsen.
Burdur
Cevap Yaz