Köklerimi toprağa verdim
Sessiz çiçeklerimi ,
Rüzgarın mutlu mırıltılarına…
Gölgelerime tüm neşemi bırakıp
Yalnızlığa gömdüm yarınlarımı…

Yüzüm denize dönük
Umutlandım bi kere…
Gri gökyüzünde bir gülüştü bulutlar…
Kanayan yüreğime
Hüzünlerimi dayadım
Ağladı inledi yağmurlar…

Adının ilk hecesini
Boşluğa vurdum yumruk gibi
Kanadı boşluk, kederliyim…
O boşluk, yüreğim…
Adının ilk hecesi
Yarım bir sözcük dudağımda
Son’um…

Belirsiz varlığın
Gözlerimin doluluğuna rastlamış
Sağ yanım çökmüş
Sol yanım zar zor yaşıyor
Gölgem kopkoyu bir sıkıntı…

Ölgün gözlerimi devirdim gecelere
Kapının önünde kambur ıssızlığım
Soluğumu kesen bir yok oluşta
Başım öne eğik.
Unuttu kendini yalnızlığım…

Kitaplarda anlatılan o çiçekleniş
O güzelim baharlar geldi aklıma…
Bahar çaldı kapımı
Tomurcuklarımdan kaçınamadım…

Karıştı dallarım baharlara
İstemeye istemeye…
Bütün hayat arkamda kalırken
Gözlerimi kapattım yoksul çiçeklenişime
Nedensiz bir yalnızlık melodisinde
Çıplak dallarımdan boşaldı varoluş

Sessizlik kovaladı kanadı kırık kuşlarımı
O kuşlar ki umudum…
Yağmur korkularımı bastırırken
Can suyum çekildi köklerimden
Küstürdün çiçeklerimi…
Yoksun…

Bir ressamın tablosundan
Sana yankılandı kuru dallarım
Çiçekli dudaklarımı hatırlaman için…

Seni bulduktan sonra
Kaybetmem gerekiyormuş meğer…
Oysa Ben,
Ben sana hiç kavuşmadım ki…

O1/09/2007

Ayşegül TEZCAN