ay tutuldu gözlerimde bu akşam

tuhaf anlaşılmaz karanlığın içine düştü gece

yüreğime vampir yarasa gibi asılmış acı


bütün kehanetler boşa çıkıyor

yine deprem yine afât yine acı

kim doğru söyler kimdir yalancı

insan sadece şu dünyaya yabancı


kılını kırk yardığım zaman kayboluyor

ölüm kol geziyor canlılar dünyasında

kısmete bağlanmış yaşam

bir bilinmeğene koşuyor yürekler

ahğam kesilmiş hikayeler tutarsız


hep ayaz var bu ülkede hep soğuk

hangi mevsim umurundaki ölümün

bu evrende kendimi avutuyorum

isteseydi hep gündüz olmazmıydı hayat

ben gündüzleride uyuyabiliyorum


ne beni sevmelerinin / ne de beni sevmemelerinin önemi var

mutluluk oyunu oynanan bir sahne

son perdede buz gibi bir bedenle düşüyor toprağa aktör

son alkış sesini bile duymadan yolcu


çok düşündüm ne olmalıydım

bir tek şey kaldı aklımda fani olmamalıydım / ya da

suçlanıp sürgüne gönderilmeme sebep olmamalıydı

ya da aklım olmamalıydı hayat..................!


börtü böceğine

yaprağınla tanıştığım mutluluk diye alıştığım hayat

tek mevsim var burada o da yalnızca ölüm


boşver yapılacak bir şey varmı diye bile düşünme artık gülüm.........

hayat son perdesi yalnızca beyaz örtülü bir ölüm.............!