hani kumdan kaleler yapardık
gökdelen edasıyla
ne zamanki dalga avuçlardı şah eserimizi
yılmazdık...çocuk hırsımızla
bir daha bir daha...
küçükken en çok saçlarımı severdiler
ta ki belime kadar...
ama ben hiç sevmezdim
oynarken önce saçlarım ebelenirdi
canımı çok yakardılar...
bir öğretmenim vardı
bilmem kulakları çınlar mı?
ben…
haksızlığı önce ondan öğrendim
limon gibi ekşi
duvar gibi sert durmayı
ama yinede karşılıksız sevdim
belkide bu yüzden öğretmen oldum
can yakmak istemediğim
haksızlıktan nefret ettiğim için
kimbilir?
keşke güzel düşlerle hatırlayabilseydim sizi
ama yinede her harfin hatırına binlerce duacıyım size
hiç unutamadıklarımız vardırya hayatta
siz körpe hayallerimin mimarısınız
ama sizden sonra çok mimarlar çizdi yazdı beni
şükür karalamadılar…
hani şarkı söyler flüt çalardım
hatırlıyor musun öğretmenim?
sizden sonraysa …
ben en çok müzik öğretmenlerimi sevdim
hala şarkı söylüyorum Öğretmenim!
belki yıllar geçti ama
beni tanıdığınız yerdeyim…


S.YıldızÇelik