Ben seni;
Başaktaki dane gibi kutsal,
Değirmende öğütülen;
Has un gibi makbul görmüşüm.
Ben seni;
Ayranıma doğradığım ekmeğin tadında,
Yalnızlığımın nağmelerinde sevmişim.
Ben seni;
Baharları yakalayamasam da,
Dipsiz kuyulara taşlar atsam da,
Dilenci olmak pahasına,
Hasret hasret sevmişim.
Ben seni;
Gecelerin gebeliğine rağmen,
İsli şavkın camından güneşi beklerken,
İki yana düşen yorgun kollarla,
Yılmadan, inatla, umutla sevmişim.
Ben seni;
Ayaz gecelerde sarıldığım yorgan misali,
Hohlamayla ısıtılan ellerin masumiyetinde,
Avaz avaz haykırmak isteyen bir yürekle,
Seni, sen olduğun için sevmişim.
Ben seni,
Birlikte uyanılan sabahlarda,
Bir tastan içilen tarhananın sıcaklığında,
Pencere camlarında beklenen,
Sevgili dönüşlerindeki heyecanla sevmişim.
Aynaya kendim için değil,
Seni göz beklerimde seyretmek için bakmışım.
Ben seni;
İki ayrı bedende bir ruh,
Aynı yastıkta iki sevdalı baş olmak,
Birlikte gülüp, birlikte ağlamak ,
Bize biçilen,
Ömür denen elbisede tek vücut olmak,
Hayat denen yolda birlikte yürümek,
Birlikte yaşlanmak,
Ve… Gün geldiğinde,
Elele birlikte…
Sessizce çekip gitmek için sevmişim.
Hak mıydı ey sevgili?
Reva mıydı, bana biçtiğin?
Ben seni;
Ya çok sevmişim,
Ya gözümde çoook büyütmüşüm.

Bilgin ŞENGÜL