"Yitik bir aşk hikâyesi bizimki. Faili acımasız bir meçhul aşk... Faili sensin apansız çıkan bu yangının. Sen ki buz tutmuş mektuplarla ısınan ve okuduğu her mektupta toprağındaki yarık biraz daha büyüyen bir evrensin... Gözünün önünde eriyip giden mumları unutup yeni kuşlar vurursun kanatlarından... Yüreğin harabeye döner; yağmurdan der avutursun kendini... Oysa bilmezsin sönüşüne aldırmadığın mumların yüreğine kurduğu çadırlardır sana bu acıyı veren...

Yalnızlığın anadiliyim ben! Sensizliğin lugatı yok!Sensizliğin seni yok! Sensizliğin sesi yok! Yine de ben, bensizliğine yanıyorum.Kusursuz bir ordunun donanımlı bir askeri gibi değil,kaybede kaybede körleşmiş kılıcından başka hiçbir silahı olmayan yetim bir savaşçı misali yeniliyorum sana. Sen savaş sonrası ganimetlerini toplarken, ben; yastığımdaki çukura esir veriyorum gözbebeğimdeki tebessüm güllerimi. Yaşam alanı daralıyor umutlarımın. Yasına açan çiçekler oksijenimi soluyor.

Yaşanmış acıların üstünden geçiyorum, kim bilir kaçıncı kez. Kara kalem bir hayata doğmuştum. Gözlerim gözlerini göremiyorsa bundan! Gidişinle hiçbir ilgisi yok! İnan! Sen başlatmıştın ve gitmek ( ! ) en çokta sana yakışırdı zaten.
Meğer ben denize düşüp sana sarılmışım! Sonra da… sonramız yok işte.....

Zılgıtı çalınmış türküler besliyorum tarihi kederlerimin zirvesinde. “bedenine büyük gelen hüzün urbalarından arın” diyorsun giderken, bir de gözlerinden başla beni unutmaya!"


sevgimle