0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1084
Okunma
../
Kağıda döktüğüm her tümcemde,
aslında herkes var iken
hiç kimse olamadı içimde.
Bir ben vardım, birde bir başka ben
benden içeride.
Gün oldu kavruldum ateşlerde!
Gün oldu savruldum rüzgarlarda yaprak misali
ama biliyordum ki
her mevsim kendi çiçeklerini doğurur
ve her insan kendi masalını yaratır kendi ezgisiyle...
Şu rüya aleminde belki yoğrulurum, pişerim, ezilirim
ancak tanrı şahidimdir ki
gün gelir devran döner
sevdalarımıda kurşuna dizmesini bilirim...
Ay olurum sonra, güneş olurum, evren olurum, ben olurum...
Karışırım toprağa, bir çiçek olarak açarım yeniden
ve her şey yeniden filizlenir
ve her şey başlar yeni baştan,
bir insanı sevmekle...
Heidenheim, 20 Haziran 2011
