şimdi dünyayı bir kenara bıraktım
açtığım düşlerin içine çiçek gibi yerleştirdim bizi
belli belirsiz hediyeler olup sahiplerimizi bulacağız


izlediğimiz usulca sessizlik bizim
aynı yerde ayrı da olsak huzur bulacağız
anladım benim mutluluğummuş sensizlik


armağanım olsun şimdi sana gelenler
seni onlara ben bıraktım seni sol yanıma ben sapladım


bir tablonun derdi duvarı ısıtmak renkleriyle
ne rengim vardı ne üzerime vurulan fırçan
kilim gibi yerlere serildi sandıklarımdan kalanlar
ucundan tut kırılmış yalnızlığımın
yanarsa elin seni ıslak koynuma alırım...


annenin yavrusunu koklarcasına
saçlarını kokladım karanlığın, derdim hissetmekmiş seni
üst üstte koyduğum sevinçlerim kanatlanmışlar
beni terk ettiğini ilk onlardan duydum ....

ne ağır şimdi ne ağır düşler
çürümüş gözlerimle yırtılmış resmin objesiyim
aynalar düşmanım sabahlarım hep gece
karanlık bende gizli üstümde senden kalan hecelerle
beynimdeki senlerin nedenleriyle uğraşıp
kendimi bitirmek için geldim bu gece...
bana armağanın olsun yalandan yere söylediğin son iki hece....