Toprak, sen her şeyin özüsün.
Ölü gibi durur, hep dirisin.
Hem marifet, hem hünerlisin.
Nedir, (sendeki) bu hikmetin büyüsü.
Toprak, seni anlayana aşk olsun.

Canlara beden olursun.
Onları besler, doyurursun.
Ölüyü saklar, diriyi korursun.
Ne hikmet, sırlarla dolusun.
Toprak, seni anlayana aşk olsun.

Baharda dik, cansız çubuğu,
Yeşertsin sana, kuru kabuğu,
Asmalarda bal gibi üzümü.
Versin (dalda,) kokulu renk renk gülü.
Toprak, seni anlayan aşk olsun.

Göm, taştan sert tohumu.
Örtüp ısıtsın, yakmadan odunu,
Yesin kışın, karı yağmuru, /Kışın yersin karı yağmuru,
Ne üşütür, ne de çürütür onu.
Toprak, seni anlayan aşk olsun.

Karnında yaşatırsın koca kökü.
Üstünde taşırsın, tonlarca yükü.
Ne gam çeker, ne üzersin bizi.
Hayat için su verir hep özün.
Toprak, seni anlayana aşk olsun.

İçin, için / Doğal üretim yaparsın.
Hem korur hem saklarsın.
Bazen volkan olup patlarsın..
Nesillere gizli sırdaşsın.
Toprak, seni anlayana şak olsun.

Onda yetişir, her türlü gıdamız.
Süt beyaz, kırmızı olur kanımız.
Kandan güç, kuvvet alır canımız.
Bunda var, sonsuz sır, hikmet.
Toprak, seni anlayana aşk olsun.

Hem mütevazı, hem cömertsin,
Karşılık beklemeden, hep verirsin.
Bir çekirdekten, orman edersin,
Bir taneden, harman verirsin.
Toprak, seni anlayana aşk olsun.

Baharda, giyinip süslenmek istersin.
Bizim için, Allah’tan rahmet dilersin.
Gökteki yıldızlara karşılık,
Sen de yer yüzünü, çiçeklerle süslersin.
Toprak, seni anlayana aşk olsun....



Cahit Karaç