SİYAHÎ KIRMIZI


Bakmıyorum artık saçlarıma ve ellerime
Onlar senin çünkü
Ve sen, yoksun
Hayır anlamıyorum!
Hâlâ senin adınla uyanırken güne
Göz kapaklarıma resmini kazımış kalbim
Alamıyorum, çıkartamıyorum onu oradan
Bu kadar güçlü mü kalp?
Onun için mi yaşamsal işlevi,
Aşk yaşamak mıdır?
Evet öyledir!
Acı sen olabilirsin
Sancı sen olabilirsin
Gözyaşı sen olabilirsin
Ama bunların hepsi gerçek
Mutluluk da sensin
Heyecan da sen
Gülmek sensin
Çünkü sen “aşk”sın
Sen yaşamaksın
Hiçbir zaman pembe olmadı aşk
Kırmızı ve siyahtı
Karanlıktı tünel, sesimi almıştın, bana geliyordun
Kaçmak istedim önce, kırmızıydı aşkın biliyordum
Ama tehlike olduğu kadar tutkudur kırmızı
Biraz da maviydin sen
Tonunu hiç anlayamadım
Belki sen de anlamadın
Hiç monoton olmadık ki biz!
Kaçmak isteyip kaçamadığımda ölmeye başladım ben
Ve yaşamaya
Aslında ne kadar aynılar değil mi?
Ateş sendeydi, buz sende
Yanayım mı, donayım mı bilemedim
Bilemedik
Bulandı “yine” mavin
Siyahî kırmızıyım ben
Kafamız karıştı, çıkamadık içinden
Kırmızı olmalıydım ben
Sen olursan olmazdı
İnsanlar “kırmızı” demezdi bana sonra…
Gitmeliydin
Gittin
Ve gidemedin
Keşke gitseydin
Ama gidemezsin
Bana benden yakınken sen
Nasıl inanabilirim yokluğuna!
Sen benim göz kapaklarımdasın
Canımdasın
Ölmeden nasıl atabilirim ki seni, anlamsız
Bırak!!!!!!!!!
Kırmızı demesin insanlar
Ne fark eder ki adı
Ben senin olduktan sonra
Hem, herkes kırmızıdır,
Bense “siyahî kırmızı” GİZEM KÜÇÜK