Sırtlarımız birbirine dönük
Arada bir cam sadece, ucu biraz kırık
Bütün bir camı kıracak bakışlarımız varken
Yumruk bile atamıyoruz- kalplerimiz kırık
Dokunamıyoruz bile
Bakamıyoruz
Sesimiz bile yok artık çığlıklar atmaya
İçe akıyor kanımız, damarlar kırık
Öleceğim sensizlikten, biliyorum
Hâlâ bu kadar güçlü mü “gurur” denilen yalan?
Ve kaç kez bu yalanı ortaya çıkaran ben?
Neden şimdi bu kadar korkak?
Bir bakış uğruna ölümü göze alır mı bir insan?
Onun da sana bakacağını bile bile…-aklımız gönülden ırak
Yağmursuz bir durakta ıslanıyorum, gelmiyorsun
Gittikçe artıyor soğuk- gelmiyorsun-
Yüzüm donuyor – aklıma ilerliyor soğuk – gelmiyorsun
Kollarım ve bacaklarım sonra
Dünyayı yıkacak gücüm yok artık- sen hâlâ yoksun-
Yaşam için kısa devir yapıyor kanım
Kalbim durmak istemiyor – aklım yok artık

Son ana kadar akıl reddetse de
Kalp saf bir çocuk gibi inanır babasının onu bırakmadığına
Birazdan elinde şeker, gelecektir
Sıralamaya başlayacaktır mazeretleri
Çocuk hiçbirini duymaz sadece sarılır babasına
“bırakmam” demiştir ve bırakmamıştır

Ama sen gelmiyorsun
Düşüyorum yere
Hâlâ sıcak öpüşlerinle gelmeni bekliyorum - gelmiyorsun
Soğuk yüzü görmemiş insanlar üşüşüyor etrafıma
Kanları kısa devir yapmamış
Ne olduğunu anlamaya çalışıyorlar- (bu sıcak havada insan donar mı?)-
Ben çoktan çıkmışım bedenden
Sensiz bir boyuta geçiyorum artık
Her şey yeniden başlayacak
Tüm zihnim silinmiş olacak
Belki de yeniden karşılaşacağız
Belki de…
Kaçıncı ayrılışım bu senden?
GİZEM KÜÇÜK