7
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1243
Okunma
zihnimde
derin hüzünlü bir kıvamla
seriliyor ufuğa gündoğumları
ne kadar ıssız yaşam
günlere gün salıyor baharın efsunlu dilimleri
saklanıyor gökkuşağı renkleri
bilinmezlik sığınağında
birden bir çocuk oturuyor göz çukurlarıma
şehla diyor dumanlı gün
avunur kendi kalabalığında
çeviriyor yanaklarını yanı başıma doğru
tebessümle eriyen o kelepçeli anlam
örselenmiyor
darası alınmış bağ bozumları
bilmiyor gün öldüğünü
sarılıyorum gizin hoyratlığına
dokunuyor ruhuma, yağmur sesiyle aşkın nefesi
yıkanıyor gölgem
kalbimi sererken gökyüzü toprağına
.....
5.0
100% (11)
Cevap Yaz