Mainz’de Üç Gün

kim ne bekliyorsa beklesin
oyalamak, oyalanmaktır adı
ben ki kurduğu çarkı kıran bir asiyim
şair diyorlar bu ara, desinler korkmuyorum
gördüm, Erdal’ın eşyasına dokunmuyor
ailenin hiçbir ferdi
Erdal gülümsüyor
çerçeveye alınmış resimde
kimedir bilinmez
içim kanıyor dün gibi bugün ve yarın
varsın kanasın Engin’ce
olur da ‘kaza kurşununa’ giderse
gülümsemeler kalsın
kimin cesareti varsa silmeye

gülüyorum gözlerim ağlarken
annem duymasın
neşter vurmuş gibi bir sözcükle kesiyorum
ıslanan gözyaşlarını
yanı başımda
çocuğu boyuma ermiş bir çocuk
amcasından kalma bir çakmağın
bir yoldaşın müzesinde olduğunu
öğrendi bugün
gözleri açıldı çocuğun, sıklaştı nefesi

Festival dönüyor karnavala
Pir, Kerbela’ya benzetiyor
oysa gelenler zulümden kaçmıştı
şiirlerimi rüzgar okuyor Mainz’de
okusun aklım başıma gelinceye
içimde korkunç bir kaygı
ola ki ters yöne götürürse diyedir
bulutlar toplanıyor
Mainz’in Messe Parkında
ordayım toz duman içinde
Alplerden gelen yağmur bulutlarında
şimşek çakınca anlıyorum ki
şakası yok hayatın
dışkısını attığı gibi her canlı
dökmesini de bilmeli içini
cennet-cehennem değil ki gideceği

yaşadığımız andır yüzyıl da yaşasak
kim ister gözyaşlarıyla hatırlanmayı
gülümsemeler kalıyor arkada
acı acı gülümsemeler nedense
hani biri yakalasa, dondursa bir karede
en çılgın gülüşünü serpince toprağa
utanırım ilk öpüştüğüm an kadar
kar yağarsa böyle bir zamanda
deliliğim tutar ki tutar
hoş kimsenin ‘akıllı’ dediği yok ya
olsun Erdal
Nurettin pusuda düştü
sen hain bir kurşunla ayrıldın
ben ölünce bilin ki
‘bir deliden kurtulduk’ diyecekler
ama kurtulamayacaklar ‘deliler’den

soru sormasını severim
bazen direkt, bazen endirekt
kızım resmini yüklemiş annemin
cep telefonumun ekranına
annem yaşadıkça
ölmeyeyim yeter kızım
yada beni anlayan bir insan çıksa
şimdi şurada
ölmeye hazırım

Ercan Cengiz