O kadar inanmışım ki O benimsin dediğin GÜN/E
şimdi inanmam için eksiltme/n için inancım/ı
bütün kötülükler/ini çağırıyorum yan/ıma
O kadar güçlü bir ağaç varki ormanım da,
balta vur/sam ben yarala/nıyorum, kes/sem ben kanıyorum
sıra gel/miyor bütün yaptıklarını unut/maya
hangisinden başla/sam hangisini kara çukurlara göm/sem
öL/ürsem beni affed/ermisin yap/amadıklarım için...

o kadar kokuyorum ki seninle konuşurken ben oluyorum
bazen söylediklerini anlarken duymak istediklerimle şekillendiriyorum
o üstümü ör/ten süslü püslü düşlerin kara toprak gibi ser/ildi beynime
kay/bediyorum zannederken gözyaşlarım/ı senin/le birlikte
hadi gitti kurtul/dun der/ken kalbim çıldır/ıyor izin ver/miyor....

hala bitti diyememin tek nedeni sırtımı dayadığım sırtın
artık bana duvar kadar soğuk el kadar yabancı üçünkü kişi olması değil
zannettiklerimin hissettiklerimin birgün seninle kalacağımızyerden
tekrar tekrar başlayacağına olan inancım
ben bitti demeden
ben nankörlük etmeden
bendeki seni yok etmek gibi bir güce sahip olmadan
sen beni bir kez daha terketmeden
başka kollarda seni görmeden
beni sevdiğin gibi onları sevmeden
seni mutlu görmeden gitmemeye yeminler etsemde
ne farkederki :) her kederi kendi başıma yaşamaya çalışmışım oysa
sen mutluluken oysa,
sen acıyken
sen yalnızlık
sen huzur
sen benim olamazken
bütün bu sıfatların yarım yada tam benim... ne farkederki ben kendi yarattığım denizlerin dehlizlerinde kulaç atmışım boğulmuşum ölmüşüm ne farkeder bir sen daha hayatıma girmiş beni bulmuş ben bunca acıyı kalbimde ömür boyu taşısam ne farkeder sana yazmak için senin bana inanman için benim acıma sevgime ortak olman için can atsam ne farkeder nasılsa bir son yok mu bu hayatta bu hayatın da sonu yok mu sen benim olmadığında.... artık inanıyorum bittiğine gittiğine
terkedilmek terkedilmeyi öğretmiyor çoğu kez
sadece çok sevmek öğretiyor her şeyi....