13
Yorum
2
Beğeni
0,0
Puan
1598
Okunma
( öldürdüm !..kendi kendimi ; “saçma ! “diye , bağıranların arasında..)
…elimde kırık bir kör kalem : yazıyorum
yazarların karşısında ezilmiş ruhun kölesi olarak
yığınla yazıl(ma)mış şiirlerin içinde çırpınırdı sözcüklerim
iki günde bir harflerim ölürdü
boşu boşuna bağırırdım / zaten çırpınışlarım şüpheliydi !..
ellerimin arasında romanlar gizlenirdi
çiğnenmiş , yozlaşmış / belki de her şeyi kabullenmiş
bir kalemin isyanında kalakalmış
hayal kırıklığı içerisindeki mezar sesleri gibiydi !..
boğuk gülümsemelerde ki bedenlerin asiliği
ve yine savunulan mahkumun kalp yaşları
akmakta / dolmakta / taşmakta
hayatsa inadına ezilmiş bedenlerin ruhlarıyla savrulmaktaydı…
(öldürdüm !.. kendim sandığım birini ; saçma değildi / zaten bağıran da yoktu…)
emre onbey
Cevap Yaz