Yaşadığın şehirde yeşeren umutlar,
Umutsuzluklara esir kaldı.
Yaşadığın şehrin semalarında, benim ruhum kaldı.
Yaralı yüreğim, sessiz ve Sen’sizlik içinde çarparken,
Gözlerimde yaş, yüreğimde hüzün kaldı.
Yaşadığın şehrin dar sokaklarında,
Adımlarımdan düşen, şekilsiz izler kaldı.
Yaşadığın şehirde, aşkımdan kareler kaldı.
Yaşadığın şehirde, Sen’den bana buruk bir veda kaldı.

O şehirde, gönlümün sultanı kaldı.
O şehirde, Sen’li anılardan bana nağmeler,
Sen’siz anılardan bana, ağıtlar kaldı.
O şehrin gürültü dolu havasında,
Hıçkırıklarla dolu, inleyen ahlar kaldı.
O şehrin, karanlık yollarında Sen’siz,
Sokak lambaları altında ağlayan, bensiz bir beden kaldı.
O şehirden bana, yaşanacak zorlu yıllar,
En güzel hediye kaldı.

Yaşadığın şehrin ıssız bir köşesinde,
Çok ama çok yalnız,
Aşkta yalansız,
Yok olan umutlarımla,
Sen’siz kaldım.
Sesiz ağladım.




Mehmet Macit 12.03.2010