Çekil Bedia güneşi vuracağım

Sen küçükken sarı bir top çizerdin önce
Yanlarından çizgiler çıkarırdın onlar da sarı
Güneş oldu derdin
Inanırdım sana hep inandığım gibi
Ev çizerdin pembeye boyalı
Perdeler takardın pencerelerine
Bazen kırmızı bazen mavi ve muhakkak puantiyeli
Yeşil bahçesi olurdu
Ev kadar üçüncü boyutsuz iki ağaç
Ondan bir boy ufak çiçekler çizerdin
Ben yine inanırdım benzemese de oturduğumuz eve
Dağ çizerdin güneşin bazen önünde bazen arkasında
Yani kağıdın neresi boşsa o anda
En tepesinde kar olur derdin gerisi kahverengi
etekleri bir daha yemyeşil
Bir dere eklerdin derinliksiz
Sence evin bence dağın oralardan aşağı salınırdı
Maviye boyarken üstümüze geliyor bak kaçalım derdin
Korkar ağlayarak kaçardım, sen gülerdin
Sen gülünce ben sana inanır sokulurdum resme tekrar
Bak derdin güneş olmasa bunlar görünmez
Bastırarak daha sapsarı yapardın resmin en parlak kısmı olurdu
Büyüdüm birgün
Ne varsa gördüm o güneşin altında
kararmış pencerelerde isli perdeler
dağılmış bahçelerde solmuş çiçekler
çamur rengi derin dereler ve gri dağlar vardı hep
Beni kandırdığın her renk kaybolurken teker teker
Mavi yeşil ve pembe beklediğim ne varsa hep kararırken
Bir tek yine sarı yine sapsarı
Güneş kaldı, onun da etrafı çizgisiz
Ve sen beni hep iki boyutlu ve derinliksiz kandırdın
Sana kıyamam, çünkü
hiç kırmızı yoktu ki resminde
Çekil şimdi önümden..
Çekil Bedia güneşi vuracağım