Dünya büyüdü..
Dikti gözlerini kara giyinmiş insanlar mavi gök yüzüne..
Kocaman olmuş gözbebeklerinden
Hiç görmediğim bir duygu fışkırdı.
Küçüldü kalbim...

O yüzdendir,
Ne sevdaları sığdırabilirim içime,
Ne sevinç, ne hüzün...

Kapadığımda gözümü
Kara giyinmiş adamları görürüm..
Korkarım.

Toprağa bassam çıplak ayakla bir kez,
Gösteririm dünyanın kaç kucak olduğunu belki..
Ve hatta geri döner çocukluk heveslerim
Elma şekeri tadında..
Hatta bir yağmur damlasıyla
Bir başka olurum..
Göğe doğru var gücümle açtığım ağzıma
Damlalar doluşurken...

Ama yok ki hiçbiri.
O daha önce hissetmediğim duygudan giymiş herkes.
Kime dokunsam çarpar,
Kimi sevsem...
Çarpar...

Kaçacağım bir gün...
Öyle böyle uzak değil,
Şöyle böyle uzak bir yere...
Benden başka kimseye uymayan,
Camdan bir ayakkabı bırakırım
Belki tabi..
O da rahat koşabilmek için.

İçimde tükenen umutların üzerine de
Soğuk hava solurum
Sigaradan tükenmiş ciğerlerime.

Gözüme hınzır bir rüzgar kaçar ama,
Akmaz gözyaşım
Ki kalmamıştır.



Şimdi aşmam gereken koca bir uçurum var,
İçimin ortasında...
Kırık bir asma köprü;
Ha düştüm ha düşeceğim.
Bir üfleseniz
Ben biteceğim...

Siz üflemeyin,
Ben kaçayım ufaktan...