Ben, kardan adamım, varlığım sahte
Bakışlarım bile ayrılık kokar
“Aşk” deme küçüğüm, başka şey iste
Yokluğum bir anlık güneşe bakar

Kış dolar gönlümün peteklerine
Toz olur yağarım eteklerine
Rengime aldanıp eğme başını
İşitme göklerin ağlayışını
Maharet mevsimle dövüşmek değil
Kavuşmak hiç değil, sevişmek değil
Yoluma engeller döşetmelisin
Beni ömür boyu üşütmelisin

Ben, kardan adamım, ellerim soğuk
Nereye dokunsam elimi yakar
Saklımda büyüyen güllerim soğuk
En mahrem şarkılar dilimi yakar

Gözümü kapatıp düşlerim ancak
Yine de korkarım, kim anlayacak
Üstünü örterim hayallerimin
Dilini keserim meallerimin
İçimde karanlık bir iklim yaşar
Her gece bir hayal ruhumu boşar

Ben, kardan adamım şubatı sevmem
Baharı doğurur bahtımı yıkar
Ben, kardan adamım, vuslatı sevmem
Kavuşmak ebedî yokluğa çıkar

KenYA
Kenan Yavuzarslan
12 Mayıs 2011 – Amasya