Bu resim neden böyle?
Ağaç dalları kurumuş,
Gök yüzü zifiri karanlık,
Deniz ışıklarını söndürmüş,
Matemine koşuyor yalnızlık..

Anlatırmısın nedeni doğuran şafağı?

Sen resimdeki yorgun kadın,
Gözlerinle içimi kemiren,
Kalemi yazdıran,
Umutsuz düşen,
Düşün umutsuz kanatlarında çırpınan....

Ne erkeğin kalmış,
Ne sana göz kırpan güneş,
Ölü gibi bakıyorsun,
Parmağını süsleyen yüzüğün renği solmuş,
Gerekçe seni tütünsüz bırakmış,
İçsen düşmansın bebeğine,
Kıyısını beklediğin su kan kızılı,
Balıklar cansız,
Kuşlar sessiz,
Ve yinede direniyorsun
Ve yinede savaşıyorsun
Ve yinede dimdik ayaktasın,
Ve yinede ihtimalleri seviyorsun,
Söyle şimdi bu resim neden böyle?

Neden ben değilde kalemim sarhoş?
Oysa asmalar üzümsüz,
Şarap evleri kapatmış kapılarını,
Orucu bahane eden tekellerde,
Meyhaneler yine aynı,
En çok güvendiğim
Elimdeki yıllanmış şarabım,
Ona kıyıp da içemez ya,
Anlat şimdi asmalar neden kuru?

Aslında istiyorsun,
Haykırmayı geceye,
Bebeğini dünyaya getirsen
Yürümek isteyeceksin sonsuzluğa,
Sabretmeyi öğrensen
Yeşerecek ardındaki ağaçlar,
Ama sen tanrı kulusun,
İşi bırakmışındır ona..

Birgün koşmak istersen,
Karanlığı yırtan şafak gibi,
Elinde adresi olmayan yere koş,
Senden cehenneme gitmeni istemiyorum,
Espantaman’ın kutsadığı ateşe koş
Ozaman anlayacaksın Zerdüşt sevdiğini..

Birşey daha istiyorum senden,
Uğramanı Brecht evine,
Dolaşmanı arka bahçesinde,
Weigel’e uzanan eli görmelisin,
Oturup çimenler üzerine,
Kıskandırmadan karısını,
Brecht’in kulağına
Selamlarımı fısıldamalısın,
İşte o vakit bir resmi
Kutsal kılarak
Avuç açacağım bulutlara.
Ve her su damlasında
Ahura uzanacak umutlarım…