Ahmed Arif’e

Seni okuyorum,kavgasız yanlarımla;
Geçirilirken ayaklarıma prangalar,
Şingırtısı duyulur tüm yolsul halklara,
Duyanlardan biri anam,oda saklar yaralarını...

Giderim hiç durmadan
Girerim kalenin zindanına
Diyarbekiri görürüm
Birde bebeğin aç resmini..

Seni okurken düşünürüm sokakları;
Yürürüm çiçek bahçesine,
İzlerim karanfili öpen kelebeği,
O vakitler toplanır çukurovada pamuklar,
Acıtır genç kızın ellerini ucu sivri dikenler,
İçimi kemiren yalnızlıkla
Dalar gözlerim, karanfil sokaga..

Seni dinlerken, susarım.
Ölümün siyah renğine kafa tutarım,
Buralarda savaş cehennemi yaşanır,
Ölüsüne ağıt yakar şam sokaklarında analar,
Bazende duyarım silah seslerini,
Söylensemde düşman kesmez ateşini,
Bu otuzüç kurşun değil ki uzatasın ellerini...

Seni anıyorum,mayıs günlerinde
Bakıyorumda solmuş mezar taşında ismin,
Seslendirir şiirini,memleketimden gençler
Yükselir gökyüzüne adiloşun ninnisi,
Yükselirde ulaşır bulutlara konuk yüreğine,
Sormak istersin şafaksız gençlere
-Kim söyletir sizi böyle?
Eğerler boyunlarını yere
Ve fısıldar içlerinden biri
’Aykaranlık geceye..’