Seni severken ben gel,
Akşam kızıllığı güneşin olsun
Ay bizim...

Seni severken ben gel,
Avuçlarından süzülsün sevdalarım
Denizin hışıltılı dalgaları,
Konsun fısıltıyla kulağına
Rüzgârlarım piyano çalsın bir taraftan
Ritimlerim seni anlatsın
Bir iki derken
Sahneye çıksın tüm aşklarım
Unutma
Ben şimdi seviyorum seni
Tüm çiçekler gibi...

Seni severken ben gel,
Gece henüz karanlığına kavuşmamışken
Bülbül güle aşkını anlatmamışken
Yalnızlığım beni bulamamışken
Mevsimlerden kış olmamışken
Ve hasret nedir bilmezken
Sen gel,
Yüzüme bir gülücük otursun
İçim huzur bulsun
Uzaklardan buram buram
Halk türküsü okunsun
Duyayım aşkın güzel sesini

Güvercinlerin getirdiği bütün mektuplar
Maviyi anlatırken gökyüzüne
Sonbaharın yaprakları umutla
Düşmemek için direndiğinde
Bir şiir yazıyorum sana
Gel diyorum
Seni severken ben gel

/Yalnızlık peşimde dolanır durur
Eğer yetişirse bana
Bütün ömrüm sensizlik olur/

/Ardından gelirse s/onsuz yalnızlık,
Sen olmadığın zamanlarda
Penceremde hüzün birikir
Minik kuşlar bile ağlar
Bitmez düğümler
Açılmaz içim
Sonsuza dek kapanır kalbimin kapıları
Sen olmazsan yaşamda olmaz.../

Bu yüzden,
Seni severken ben gel,
Aşkım bayram günü gibi
Üstüne geçirmişken tatlı giysilerini
Bütün şiirlerde adın geçmişken
Ve denizdeki görüntü,
Masmavi şimşekle lodosa tutulmamışken,
Sevgim
Aşkım
Bedenim
Ruhum seninleyken
Ve seni severken ben gel...

/Bekliyorum/

24.04.11



İlknur Karaca