Bir

Suçu hayatta aramıyorum artık
Kimsenin omzuna yüklememeli bedel gerektirenleri
İçimdekiler kırmızı bir şeylerdi sadece
Belki ateş karıncaları
Yavaş yavaş kemiren.
Açtıkları kor çukurlarında büyük yangınlara neden olan
Ama sen değil..
İrin misali lav akıtan yüreğimdeki deliklerden
Sonra karıncalarında suçu yoktu ki
Yap! Dediğinde içimi oymaya başlamışlardı
Tıpkı Ol! Dediğinde oldukları gibi
Ve Bit! Dediğindeyse biteceğim gibi…
-benim işte her şeyin sorumlusu, suçlusu-

Belki de O bana ol! Bile dememiştir kim bilir,
Arsız mıyım neyim?

iki

Kırmızı kalemlerle karalamıştım ardından bir süre
Her yazdığımı
Daha da körüklesin diye acımı, beni
Her şeyi.
Biraz daha asi essin diye rüzgar
Biraz daha savursun sam yelleri…
Biraz daha kavursun..
Ben dahil, sen dahil her şeyimi.
Biraz daha karışsın kainat,
Kaos biraz daha esir alsın evreni..
Biraz daha korku sarsın yürekleri
Sonra dindi, öyle ki inandım hayatın olağanlığına
Bir ara renklense de gördüklerim
Gözlüklerimi çıkardığımda fark ettim griydi yine yazdıklarım…

Üç


-benim işte her şeyin sorumlusu, suçlusu-
Arama.. buradayım.
Felaketlerin dahi sorumlusuyum, söylemedim.
Dilemiştim!
Söylemedim, bunu da diledim..
Bensiz mutlu etsin diye.
Ama hak etmedim….
Neyse…



Dört


Orda ol
Ama hep orda ol!


23ağustos’07