Nefesin boşluğa düşmek istemediği an

O an elin titremesi tüm anlamların yitmesi

Ne kadar kapı varsa çıkıp gitmek

Beden aynı yere varmasın diye koşmak koşmak



Ve gerçek, beynin odalarında yok sayılan

Dilden çıkmayan çıksa dili değil yüreği yakıcak

O acı



Tahammülü yitik bir gülüşte kaldı yüreğin

Bildiriler dağıttı susku, Bildiremedi oysa yürek



Ve şimdi kaç sönmüş yanardağ patlıyor damarlarımdan yüzüme

Kaç sarsıntı oluyor ,kaç sel baskını yaşıyor gözlerim..

Hacmi dar geliyorken ruhuma

Birinci tekile düşmüşken sözcüklerim

Sonsuz küfürler yağdırıyorum geçmişe geleceğe



Uyanmanın eşiğinde kaldı hayat ,

eşik değeri o an da kalan, O ‘nda kalan



görmedim ,duymadım,bilmiyorum

görmedin,duymadın,bilmiyorsun

göremedin

duyamadın

bildiremedim



ve gerçek,gittin..gelmediğinden gitmek nedir

bildiremedim

ve şimdi ben beni nefessiz bir hayatla mühürledim

3.34

18 nisan ikibinonbir

nigar baran