Gülün rengi ateştir ısıtmaz, ancak can yakar.
Gül bülbüle, bülbül güle, ateşe kim bakar?
Gül esintisi, bülbülün özüne yangın saçar.
Gül güzel kokar, bülbül ağlar, ateş kimden çıkar?

Gülün kokusu gelir, canlar canı Muhammed (sav)den
Müminlerin neşesi, o Ahmede muhabbetten
Bülbülün nefesi, esip gelen bir garip gülden
Yanık öten bülbül, pişer sırlı aşk ateşinden

Şefaat dileriz, binlerce salavat o güle
Davet edip hakka, miracı Rabbe olan güle
Hasan ile Hüseyni, doymadan koklayan güle
Allahın habibi, mücrimlerin Şefii o güle.

Bizim can gülümüz her an terütaze güldür.
Her dem açılıp ebediyen hiç solmayan güldür.
O Kainatta başka benzeri olmayan güldür.
Sıratı müstakim yolunda, rehber olan güldür.

Gelin candan sadık ümmet olalım biz o güle.
Peygamber ağacındaki son gonca güle.
Varımız yoğumuz canımız kurban o son güle.
Onsekizbin alem hep birden hayrandır o güle

Ateş, aslı iblisin , Âdeme secde etmeyen
Kibre kapılıp da, Rabbine karşı isyan eden
EY gül, bülbül, ateş ve yoktan her şeyi var eden
Ömrümüz geçsin, sen ve gülüne itaat ederekten

zaravi (Kamil Kaya)