Şairler, yalnızlık ve hüznün ellerinde büyürmüş uykusuz gecelerde…

Şehrin tüm kalabalığından uzakta, geceye yaslar başını şair
Karanlık sokaklarda ki gölgelere öğretir hüznün bir adının da şiir olduğunu,
Her bir kelime ile sürükler benliğini, bir âlemden, diğer âleme.
Gökyüzünde ki yıldızlardan alır sözcüklerini bazen,
Bazen de dalgaların kucağında oynaşan bembeyaz köpüklerden saflığını.
Sihirli bir değneğe dönüşür kalem usta yüreklerin ellerinde
Hecelerle, kelimelerin bitmeyen senfonisini seyrederken insan
Kaybolur mısralar arasında, hiç bitmesin ister o sessiz senfoni.

Şair, hüznü, yalnızlığı acıyı okur gözlerde ve kelimelerde görür gözyaşlarının izlerini..

Suyu ateşe, ateşi okyanuslara yağdırır damla damla,
Bir çocuğun gözlerinde ki bir damla yaşla boğulur kelimeleri,
Onun acısıyla satır satır yakar kalemi okuyan narin yürekleri.
Hiçbir şiir birbirine benzemez oysa.
Aynı acı, hüsran ve aşk ateşinde yansa da şair yürekler,
Her yürekten başka dökülür kelimeler şiir şiir, yaşanılanlar aynı olsa da.


İçinde yol alırken her bir kelime, adı şiir olur, o şiirde kendini arar şair…

Umudu, hüsranı, aşkı ve yalnızlığı tek cümlede anlatır harfler kaleminden dökülürken
Binlerce kelime arasından anlamları yürek süzgecinden geçirerek döker bembeyaz kâğıtlar üzerine,
Sabrın mürekkebiyle yazar şair yürek kırıntılarını, sonsuzluğun gölgesine.
Her yıldızlı gecede, bağlar bir yıldızın ucuna şiirlerini dilek tutarcasına
Kimin ihtiyacı varsa, o görür der saklı şiiri, sarar acısına
Bir tutam umut getirir ellerinde her doğan güneşle.

Şair,Avuçlarında saklı düşlere tutunmaya çalışırken,ilmek ilmek örer sabrı kalemiyle..

Yalnızlığın dili olur kalemi, kendi diliyle konuşan kalemdir şair.
Bir diye başlar, bin yürek kırıntısı dökülür damla damla tozlu sayfalara,
Her dem bir sevda ateşi yanar içinde, yağdırır gözyaşını kaleminden yeryüzüne.
Mayası yalnızlıktır hamurunun, daha doğarken yıkanır yüreği hüzünle,
Kelimeler dert ortağı olur, kalem, sesiz yüreğinin sesi
Bembeyaz duvaklar üzerine hece hece aşkı yazar şair…