Engini unutmuş yükseğe bakar,
Yalan yanlış ikide bir laf sokar,
Her toplumdan birkaç tane çıkar,
Arada aracı olur kırkayak.

Çok bilmişlik taslar söyler yalanı,
Ben bilirdim iki ayaklı yılanı,
İyilikten bilmez yüze güleni,
İnkar eder nankör olur kırkayak.

Laf ile üstüne kondurmaz tozu,
Huyuna gidersen kuzudan kuzu,
Kendince enayi görür hep bizi,
Zorbalıktan payın alır kırkayak.

Hak, adalet, tartı ona göre boş,
Aklı başındadır değildir sarhoş,
İnsanca dünyada yaşamak ne hoş,
Gün gelir nefsiyle ölür kırkayak.

Dünyada yaşamak, gülmek var iken,
Nedir yalan, çile hayat zor iken,
Yanlış unut doğru yollar dururken,
Farkındadır bunu bilir kırkayak.


Bu tür kaypaklıklar Veysel’e zıttır,
Benim tek tarafım mert oğlu mertir,
Kırkayaklar nasip almamış ittir,
İnşallah belasını bulur kırkayak.


Veysel Şimşek