Düşün İstanbul’u koskoca derya,
Düşersen içine çıkılmaz rüya,
Bizde İstanbul’lu olma hırsı varya,
Bak senide yutar derin İstanbul.

Ne söyleyim vardır binbir milleti,
Çoktur yüz karası çoktur illeti,
Cehenneme çevirirler cenneti,
Hep kendine saklar sırını İstanbul.

İstanbul çok güzel kalmış haine,
Kargaları fırsat vermez şahine,
Ağaya patrona azap rehine,
İnsanlık dramı sorun İstanbul.

Güneş görmez heryer beton yığını,
Ağa patron parsellemiş dağını,
Köle etmiş benim gibi çoğunu,
Bugün böyle nolur yarın İstanbul.

Kör görmüyor sağır duymaz misali,
Yok dünyada eşi yoktur emsali,
Yazsam bitmez İstanbul’un masalı,
Olmasa hainler şirin İstanbul.

Geldik memleketten edelim rahat,
Yinede aç açık durumlar sakat,
Suç sende değilse kimde kabahat,
Senin olsun kârın varın İstanbul.

Çakala çukala benimsin dedin,
Milyonlar içinden Veysel’i yedin,
Unuttum ben seni duymayım adın,
Sen kendi kendine yerin İstanbul.


Veysel Şimşek