Bu koca şehrin
ücra bir köşesinde
bir ocak söndü,
yanmamak üzere bir daha,
o birisi tanıdık,
o birisi iş arkadaşı,
o birisi baba,
o birisi aile,
şimdi olmayan.
Bu şehrin akşamlarından
bir akşam,
hayallerini yatırdılar
gecenin koynuna,
ama o gece,
masum degildi,
o gece,
pusuya yatmış
bir kalleşti,
akşam üzeri
uğurlamışlardı dostları,
öylece uzanmışlardı ortalığa,
saga sola,sere serpe,
bir baca zehrini
kusuyordu odaya
sinsice,
ince bir zehir soludular
sabaha kadar deliksizce,
uyanamadılar yeni
bir güne,
gün öglendi,
farkedildiler,
oysa evin,
sönmeyen lambaları,
avazı çıktığınca
bağıran televizyon
imdat diyordu,
kimse duymuyordu,
ancak,
kimisi için artık
çok geçti,
hayat,
avuçlarının arasından
kayıp gitmişti,
bir ana,iki yavru
hayata veda ederkan,
bir baba ve bir oğul
yenik düşmemek
için ölüme,
direndiler,
direniyorlar,
hayata tutunmaları,
yaşamı kazanmaları
temel dilegimiz.
Her şeye rağmen
hayat güzel,
yaşamak güzel,
nefes almak
herşeyden güzel,
birde yaşanmasa bu acılar.....

26/04/2011/soğanlık/Kartal/İST.///Metin GÜRSOY/08:50..


NOT:Bu şiiri talihsiz bir kaza sonucu aile üyelerini kaybeden mesai arkadaşım Recep APTİOĞLU anısına yazdım,kendisi ve oğlu hala hayatta kalma mücadelesine devam etmekteler.Kaybettigi yakınlarına allahtan rahmet ve kendilerine de acil şifalar diliyorum.