Gün geçtikçe artıyor yalnızlığımız
komşu bahçelerde çınarlar kururken bir bir
ağacımızda dallar çiçeğe, meyveye durmuş
kime umut, kime yarar?!

o baharla gelen göçmen kuşlar
çocuk masallarımız,gençlik hayallerimiz
öksüz ve yıkılmışlar.
sokak lambaları altında
uzayan gece piyesleri
delikanlı sohbetlerimiz lal.
baba evinin duvarları sessiz
geçmişin sinen kalabalık sesleri
hep susmuşlar yankılanmıyor avluda.
çocuk koşturmacalarımız,
saklambaç,beştaş,çelik çomaklarımız
kaybolmuş,yoklar…

kırkından sonra kırılıyormuş
dost bakan aynalar.
yaşanmış, ucuz sanılan hatıralar
tozlu raflarda
açmak ve açmamak arası
gelgit duygular:
pişmanlık,özlem,hüzün
minnet,teşekkür ve efkar…


gün geçtikçe artıyor yalnızlığımız
eskimiş şarkılarda notalar
esrik gönlümüzü oyalar.
ne giden geliyor geriye
ne yolcu duruyor yerinde
bir kurulmuş saat zembereğinde
tükeniyor günler, haftalar, yıllar.

yanık akşamlara bakıp yanmalı
sonra geçen gençliğe mi hayıflanmalı?!
bir güzel sözde bulduğumuz yaşama sevinci
zümrüt-ü Anka’nın kanatlarında
uçuyor uzaklara.
‘’ Arkası yarın’’ hayatlarımız bir gün
eski radyonun tozlu düğmesinde
kırılıp kalacak
o gün ’’arkası yarın’
olmayacak.


HARUN ÖZMEN