Müzzeher Aloğlu’ na

Sesine dokunsam sesim kırılır
kirpiğine dokunsam kirpiğim
yaralı bir serçeyiz incecik dallarda
nereye tutunsak bir yanı kırık

bir ince gönül sızısıdır bizimkisi
bir ince aydın duyarlılığı
sahte gülücükler ürkütür yüreğimizi
pazarlıklı dostluklar
ve güzellikler ki,
yedeğimizde kıyısız bir hıçkırık

bir yanda göğün üşüyen yıldızları
bir yanda umudun sancıyan sızıları
nehir nehir yalnızlıklar akıyor içimize
her gece bir çocuk alıp başını gidiyor
bir çiçek küsüyor bahçesine her gece
mevsimler bölüşmüyor artık sevdaları
hangi hülyaya uzansak avutmuyor
bir kanadı kırık gönül kuşumuzun
ne yana vursak ayrılık

kötü zamanların yitik öyküsüdür hayatımız
karanlık her sokakta ışıklı acılar topluyoruz
sevgisizliğe ağlarken yaralarımızın ortasında bir kent
kendi yüreğimizin depreminden korkuyoruz

oysa sevmektir yalnız aydınlığımıza yakışan
seherin umut veren güzelliğini
bir bahar çiçeğinin çiğini
tomurcuğunu ayışığının
düşlerimize dökmekte ustayızdır çünkü içimizdekileri
sarssa da umudumuzun derinliğini karanlık