Hayata yakışmak için...


/ ’Hayat yağmalanıyor yeni çağda.
Eski fotoğraflarda hükümlü suretin..’
Sen, yalnızlığa rehin;
Sen, tutuksuz yargılanmak üzere serbest..

Sen, umutları çarmıha gerilen,
Sen,aşklarına intihar süsü verilen../



I

Adı Berivan’dı, ıssız ve kırılgan
gülümseyişlerinden kan sızardı
hayata soyunur, utanırdı çıplaklığından...

Oynadığı bir kumarda kaybetmişti anlamını...
’en ağlamaklı zamanında gecenin,’
yalnızlığını severdi katil şefkatiyle
yorgun ve suçlu..
sonra bağıra bağıra ağlardı aristokrat sevmelere, varoş hüznüyle.

Berivan, kentlerin bedevisi, kalabalıkların münzevisi
hayat kadar tuhaf, hayat kadar şaşırtıcı,
hayat kadar taklitsiz..

Berivan, kanayan yaram, mutsuz kadınım
kimselere benzemeyenim
nüfus kütüklerinde adı olmayanım!

Oysa hep temiz uyandın kirli sabahlara;
aynalarda bıraktın sahipsiz güzelliğini...
dalgın bakışlarını yitik anılarda,
sesini eskimiş şarkılarda bıraktın...

Ellerini uzaklığın boşluğunda
kendini feodal yaralarda!

Kendini feodal yaralarda.

II

Berivan, kimliği belirsiz mevsimlerin yağmuru;
karanlığın ortasında mum gibi...
alçak pusularda öldü diye bırakılan...

Dağılmış saçlarında yasa dışı bir rüzgar;
herkes üzerine devrilen tedbirsiz bir gecede, makyajını tazelerken
senin makyajın akacak bir türkünün nakaratında.

Yüreğin yağmaya maruz kalmışsa da, hayallerinin dehşetinden;
ama önce aşk Berivan
sonra yokluğunu ezberleyen şiirlerde
adını kutsal kılarım...

III

Yaralı bir serçe gibi duruyorsun hayatımda,
ve asla unutmayan intikam gibi...
yapayalnız İstanbul sabahlarında
tenhaydık ve şair...
sığmadık yalanlara
günleri yaraladık
ve gece örttü insanın ayıbını...

Şehirlerden kovulup, suskunluğa mahkum edildik
bir sokaksın sen,
’kendine çıkacak bir yolun yoktur’...

Sokaklar ki, devrik hayatların,
ağrılı yalnızlıkların, lime lime yoksullukların,
heyecanların, acıların, aşkların,
buruk ve hazin vedaların tanığıdır.

IV

Renk körü ressamların tuvalinde
yüzünü yaşama dayadın zamanın tortusunda;
her şeyi çürüterek tanımladı zaman kendini...
biz böyle şiirsiz, kimsesiz yaralarda
yıllar var ki ben biraz geç kalmışım,
sen biraz erken
hayatın belleğinde sen kalırsın geriye
hayat geçiştirir, askıya alır seni
bir yanını telaşlarda unutursun
üşümüşlüğünü yara bere iklimlerde...

Bıçaklanmışım sar yaramı Berivan
kaybettim bak bilincimi...

bul bilincimi
bul bilincimi.!

V

Uçurumları büyüttüm, evlat edinip intiharları
ölümü küçük düşüren faili belli cinayetleriz biz...
önümüzde uzayıp giden ihanetin dipsiz kuyularında
kimseye değil, bilgi talanında cehaletin vicdanına kopar kıyametimiz!

Biz gemilerimizi değil, kendimizi yaktık Berivan..

Korkma Berivan,
korkma,
bir ceset olmaktan;
ölüm insanın kendiyle buluştuğu andır.


- Birdal ERDOĞMUŞ -