Cölde susuzluktan catlayan bir nefes gibi hissediyordu dudaklarini, kurumus ve kirik kirik izler deyiyordu diline islatmaya calistiginda.
“Neden hep burdasiniz? Dedi yabanci tekrardan.
Bakislarini zorlukla kaldirip yabancinin yüzüne bakti. Bakislari bombostu, hic bir renk, hic bir pirilti yoktu.
Bir seyler söylemek istedi ama dili saklanmisti agzina, hangi kelimeleri nasil bir araya getirip söyliyecegini bilmiyordu.
Yabanci sabirla bir ses bir söz bekliyordu, sadece denizen sessizligi kaplamisti sahilin kumlarini. Birde nemli kumlar hafiften yalinayaklari oksuyordu, belki sadece ayaklarla kumlar aralarinda konusuyorlardi. Ne konustuklari muammaydi cünki sesleri duyulmuyordu.
“Denizi seyrediyorum, bir gemi gecerde, belki buraya ugrar diye bekliyorum” der yalinayaklar. Aslinda ismi Süheyladir ama hep yalinayak dolastigi icin kendisini herkes yalinayak diye hatirliyordu.
Bazilarida akil dengesini kaybetmis bir zavalli olarak görüyorlardi. Kimse süheylanin nasil ince ruhunun dengesini kaybettigini bilmiyordu, sadece “bir deli” diyorlardi.
Bazen gülüp alay ediyorlardi kendisiyle, bazende sicak bir el uzaniyordu ellerine.
Ama herzaman bir zavalli olarak kalmisti insanlarin aklinda, deli bir asik.
„Buraya gemiler ugramazki“ der yabanci
„Biliyorum ama ya ugrarsa?“
„Ugramaz burasi liman degilki? Sahile gemiler ugramaz”
“Bir gün muhakkak ugrayacak ve ben burda olacagim”
“Beklediginizmi var?”
“Gelecegimi bekliyorum, gecmisi hatirlamak icin burdayim”
???, yabanci saskin saskin bakar. Neyi hatirlamak istiyordu, gelecegi nerdeydi?
“Biraz yürümek istermisiniz, eger gemi gelirse görürüz” der ve elini tutmak ister. Aslinda yabanci ufacik bir güven vermek istemisti, yargun, yikik bir ruh vardi karsisinda.