Ufak bir erkek çocuğuydum sadece,
Ve tek eğlencem çamurdan arabalardı…
Kumdan yapılan kalelerde
Prensesi arıyor;
Prens oluyordum!
Yağmur yağıyordu üzerine,
Tüm
uykularımın
Ve en derin yaralarım azıyordu…
Hiç düşmemiştim toprağın üzerine,
Dizlerim hiç kanamamıştı;
Ama,
Hep acıyordu bir yanım…
Önlüğümün
maviliğinde bir
beyaz vardı;
Ve düşlerimin pembeliğinde,
Bir
siyah…
Ufak bir erkek çocuğuydum yalnızca,
Ve tek
sevdam
annemdi…
Şimdi resimlerde kalmış anılara üfleyince;
Hala
annemi görüyorum.
Bana her
zamankinden daha sıcak
gülümsüyor,
‘Seni özledim’ mi diyor ne?
O ne diyor bilmem ama;
Ben seni çok özledim
anne…