süt bıyıklı bir çocuğun elleri kanıyor sen ağlıyorsun muaz
göz pınarların hiperaktif
döl yarışında hayat kazandın
gözlerinin gördüğü kadar sandın gökyüzünü
mavi patikli değil dünya muaz yanıldın




karınca mezarlığına törenle gömdün karıncaları
görücüye çıkarttın göz yaşlarını
albino kalsaydı ya yüreğin
çocuklar büyüdü muaz ve dünya kömür karası




sararmış fotoğraflarda aradın süt rengi dişlerini
fermuar dişlisi gibi acıyla kenetlendin
tırnakları kırık küçük kızın ojelerini döktün umutların üstüne
günlüğünün sayfaları yırtık muaz
itiraf yasasını anımsatıyor avuçlarındaki saçların




süt bıyıklı çocuğun elleri kanıyor sen ağlıyorsun muaz
kaybolan yılları unutma fikrine soğuk bakıyorsun kaynar ağlarken
oysa tren raylarına taş koymak senin fikrindi çocukken


ağaçlara tırmanırken dizlerini
otuz yaşına tırmanırken yüreğini kanattın..