Ben ölüydüm inan
Ölüydüm cesetdim liyme liyme
Kokmuştu etrafa
Öyle bir hal ki
Yaşayan değil gerçekten
Her gün aynı merasime giden
Yedi sekiz saatlik zaman
Otur kalk,
Ve uyu,
Yaşam değil ki
Ha bir kaç metrelik çukurda geçmiş
Ha kocaman yeryüzünde gidip gelinmiş.

Ne oldu neydi bu ölü ruhlar aleminde işim
Nasıl dirilirim diye düşündüm
Evet düşündüm...
İşte buydu buydu çıkış yolum
Futursuzca, engelsizce düşünmek
Önüme çıkan her putu devrip yere
Bin parçaya bölüp, her bir yerini yeniden
Yeniden ele almak:
Bunu yapan bendim
Put benim putumdu
Yıllarca ölü kalan bu put değil asıl
Bendim,
Benim putlaşan düşüncemdi.

Evet, sıra sıra kelimeler ezberledim
Vatan, millet, para, iktidar, kadın, güç, şehvet
Her birini yücelttikçe yülcelttim.
Günler gecelerce döndüm
Etraflarında
Kabe belledim.
Yalan değil
Merkezimde Allah değil
Yaratılan
Kendimce yontuğum putlarım vardı.
Elle dokunmuyordum belki ama
Kafamın içinde büyük tapınak
Kalıplaşmış bir tören alayı
Her gün resmi geçit töreni
En önde bir top arabası
Ve ölü ruhumu taşıyorlar...

Durun,
Hey sefil inanç
Durun söyleyin
Şu Kainat ayet değil mi?
Oku emrine muhatap olan biz değil miyiz?
Hadi söyleyin ölüm ne
Hayat ne?
Ebedi bir Allah’ı bilmeden yaşamak
Ölmek değil de ne?

O zaman anladım
Cennet bu
Cennet ölümsüz olmak
Daha dünya da iken
Bilmek Rabbini
O zaman,
Eğildim eğildim
Seccadem üstüne
Göz yaşlarımla dirilen benim.

(Nisan 2011 İstanbul)