Seni anlatabilsem
Yağmurla gelen mısralara
Dökebilsem seni
Damla damla
Sığar mısın kağıtlara
Beyaz sayfalara
Bıraksam kendimi
Gözümdeki yaşlara
Öylesine akıp gitsem
Mavilerin yolcusu
Kirli akan sulara
Yine de bilirim
Boğulurken de
Dalgalarına sarılacağımı
Kirpiklerinden tutunup
Gözlerine bakacağımı
Biliyorum
Her nefeste
Yüzümde
Eski bir günahın izleri
Olmayacaksan nefesim
Kesilsin bu gece

Gözlerinden akan
Her bir damla yaş
Kalbimi terk eden
Kan gibidir
Öyle yüzüme bakma
Saymadım
Acıyan ve kanayan
Yanlarımı
Hiç bir zaman
Göstermedim sana
iyileşmeyen
Kabuk bağlamaz yaralarımı
öfkemde de
Nefretimde de
Hep Yüreğine sığındım
Bir yanım eksik kalır
Sen gidersen yüreğimden
Dökülür bilyelerim
Masum bir çocuğun
Düşleri gibi
Biter umutlar
Ayazda bekler
Öksüz kalırım

Ne zaman seni düşünsem
Senden önce gözyaşlarım gelir
Anlatmak gelir içimden seni
Anlatamam sanki dilim tutulur
Zamanın içinde gezinir
Tükendiğinde gözyaşlarım
Bilirim yeni bir güne
Yine sensiz başlayacağımı
Anlattıkça seni kendime
Nasıl olsa bir gün
Seni hep yanımda bulurum
Seni anlatabilmekti
Bu gece yalnız seni
Ne bileyim işte öylesine
Seni anlatabilmekti..
Bilir misin bendeki seni
Hiç görmediğin halini
Şimdi söyle anlatabildim mi seni
Anlatabildim mi...


Celal Keklikçi



Şiirime ses olan sayın Nazan Sarıkaya’ya teşekkürlerimle...