İnsan vardır sarhoş olur içmeden,
Mutlu olmaz kendisinden geçmeden,
Geçmez sarhoşluğu konup göçmeden,
Bazen daldan dala konarsın sarhoş.

Yaşama sevdası yaşarken sarhoş,
Halkın arasında hep derler berdoş,
Hayalince uçar kanatsız bir kuş,
Sen kendini şahin mi sanarsın sarhoş.

Gerçek sarhoş içer duble şişeyle,
Kıyaslar kendini ağa, paşayla,
Hep kendini avundurur neşeyle,
Kendi ekseninde dönersin sarhoş.

Demedim sarhoşa kötü bir insan,
Yeterki sarhoşun kalbine in sen,
Eğer ki sen adam gibi adamsan,
Sonra pişman olur yanarsın sarhoş.

Sarhoş değil ama adam olmayan,
Yalan, dolan sözlü harbi kalmayan,
Kucaklar düşmanı, dosta gülmeyen,
Böyle insana göre onursun sarhoş.

Benim sarhoşluğum dosta sevdamdır,
Mutluluğum dosta olan faydamdır,
Asıl sarhoş olan içi şeytandır,
Sen sarhoşu neden kınarsın sarhoş.

Sarhoşluktur çakır keyfi demlenmek,
Var mı öyle orda burda yemlenmek,
Haykırıpda servetiyle namlanmak,
Sonrada Veysel’i kınarsın sarhoş.