Damıtılmış bir sevgi ver
Öyleki yüreğinden
Yükselen rahmetler
Büyüsün düşüncende.
Kalbin bulut bulut yükselsin
Seni yoktan var edenle;
Ve din,
Din, senin içinde.

Yağsın bırak o rahmet
İnan ağladığın kadarsın.
İnsan neyi bekler
Dünyanın amacı belli
Bir cazibeyle dönüyor dönüyor...
Peki:
İnsan neyin merkezinde dönmeli.

Ah yüreğim
Ne çok putlanmış yine
Öyle mantar gibi bitiyorlar gönlümde.
Kimi yar diyor, kimi para, iktidar
Savulun hayır olmaz diyorum
Ben bir Allah ile varım
Allah ile anlamı arıyorum.

Yok diyor, haz denen serseri,
Çekmiş gene kafayı
Öyle uyuşmuş ki beyni
Beni bile bulandıracak kadar dönüyor
Döndükçe yanlıştan yana
Başka bir şeye dönüşüyor.

Dur
Ben bu kadar basit miyim?
Yok olup gitmek öyle mi kaderim.
Öyleyse niçin bunca düzen
Bu koca evren
Sarhoş olan kim?
Neden dönmüyorum ben
Var eden Rabbe.
Dönmek bir kendine,
Kendini bulmak değil de ne?

(Nisan 2011 İstanbul)