Duydum ki benden nefret etmiş
Adımı anmak,yüzümü görmek istememişsin
Bunu duyduğuma hiç üzülmedim
Gülüp geçtim bilirmisin



Nefret sönmeyen ateş kalplerde
Dumanı taze tüten bir orman yangını
Her aklına gelişinde gülüşüm
Üfler rüzgarı söndürmez yaranı
Besler nefretin söyleyemediğin sevgini
Unutturmaz asla incecik kanayan yüreğine



Unuttum der mezara diri diri gömersin
O toprakta yatanın ben olduğumu
Kimse bilmez senden başka öldüğümü
Oysa nefretindir içindeki katilin
Bunu sadece sen bilirsin


O benim çok sevdiğimi sanıyordu
Hiç sevmemiştim aslında
İki sarışın bir esmer türküsünü
Söyler durursun dudaklarında


Mırıldanan o yanık türkü bile
İçinde sönmeyen ateşin söylendiği
Bir itiraftır kendi kendine
Aynalarla yalnızlığının yüzleşmesi... BİRGÜL AL

’’06-04-2011’’