Ipıssız bu sokaklar sen yoksun diye üzgün
belli belirsiz ışık odanda ziya ölgün
şu ağacın gölgesi sonsuza akan çeşme
şahit o dağ lâlesi ve beyaz yaban gül,ü
sen yoksun diyerekten bütün tabiat ölü
tanıktı aşkmıza şu çıkmalı eski ev
masalın kel oğlanı küçükken ürküten dev
komşu evin bahçesi şu yıkık köşk te şahit
aşk adadık Tanrıya masal kahramanı mit

taş kalpli kaldırımlar anlatmaz seni bana
sütçüsü postacısı kundura boyacısı
alem şahit bu aşk,a sen bilmedin acısı
şimdi bakma sakın ha yüreğim kan ağlıyor
kaç yerinden yırtıldı dikmeye hekim gerek
hekim de çare değil ne gelse Lokman hekim

son sözümü çerçeve yapıp ta duvara as
kırıldı kalbim sana gönlümde siyah bir yas
son sözüm böyle işte sitem etsem de sana
seni canımdan da çok seviyorum nitekim
nitekim

kıskanıp benden seni dolaştığın bulvarlar
neden söylemiyorlar şehre uğradığını
ne gittiğimiz cafe ne o zalim kanepe
solmuş şimdi onlar da ak siyah fotoğraflar
anlatmıyorlar seni taş kalpli kaldırımlar
okuduğumuz lise ne de okul bahçesi
adının ilk harfiyle başlayan sınıfımız
dile gelse anlatsa oturduğumuz sıra
sınıfın arkasında iki erkek bir de kız
az mı kavga ederdik Selimle biz ikimiz
az mı kavga ederdik güzel gözerin için
ilk ve sonsun diyordun gözden çıkardın niçin
affet beni sevgilim her ne kusurum varsa
halâ ilk günkü gibi hep aynı heyecanla
seviyorum diyorsam eh artık sen de anla
?

1/Nisan/2011/Cuma/Ankara

Yüksel Nimet Apel.