ben yanı basındayım
sacların yüzüme savruluyor
uzaklar giriyor aramıza
suskunluğun gece gibi
gurbet koksa da nefesin
Yarınım oluyorsun

uzaklara bakıyorsun hep
ben kömür karası gözlerine
küçük ellerin ellerimde
yüreğin yüreğime değiyor
sen sevgi kokuyorsun

gözlerinde çiy damlaları var
kömür karası saçların ıpıslak
ellerin yüreğimde
sen bahar kokuyorsun..

üçyüzaltmışbeş gün
dört mevsim
Har sabah kurulurken dünya
yanakların hep pembeye açıyor
katmerleniyor sende duygularım
sen gül kokuyorsun...

Çoruh’un ışıltıları sinmiş saçlarına
Akdeniz güneşi nefesin
İstanbul akşamlarından
ödünç ay ışığı serpiyorsun
karanlıklarıma
sen Türkiye’m kokuyorsun...

Sisli yamaçların,
gizemli bugusu sinmiş gözlerine
oldum olası
yüregim çorak,
yüregim kuru ve çatlak,
sen
yağmur kokuyorsun.


Mercan ışıltıları gözlerin,
İncini yüreğinde büyütmektesin
Hiç bu kadar mavi olunur mu aşk olsun
Dipten gelen bir dalga gibi
Sen deniz kokuyorsun

Saçlarını vermişsin rüzgara
Toprağa değiyor sıcak ayak uçların
Gözlerin hep uzaklarda
Bitmemiş bir şiir gibi
Sen umut kokuyorsun

Sabah ilk ışıklarında düşüyorum yollara
Dudaklarımda hep umut şarkımız
Dağa, taşa selam veriyorum
Gülümsüyorum tüm çirkinliklere inat
Sen ekmek kokuyorsun


Varken ucuz zamanlara koyuyorum seni
İkilemler yaşıyorum tutkuların kırmızı çizgisinde
Gel gitlerim kendi düşsel dünyamda
Anla beni
Sen özlem kokuyorsun


sevinçleri ve yıldızları topluyorum
gül yaprakları serpeliyorum içlerine
seni ekliyorum en çok
seni seviyorum en çok
sen
ben kokuyorsun

BURDUR, 04.06.2006