Yangından sonra
Uykumu buldular
Derin bir şehirde
kırık bir fanusun dibine
Çökmüşüm…


bir ezan deryasıyla uyandım
sessizliğe göçmüşüm

yangın dan sonra
gözbebeklerindeki
nokta nokta hayalde
görünmüşüm


yangından sonra
bazı çocuklar
açlığın aritmetiğinde
büyüyorlardı

-ve bir ses:
Ayşegül…koş
Su ver yüreklerimize-

Yüreklerimiz mi
Yüreklerimiz yok ki anne ?

bazı şiirler
bazı nehirler
bazı şehirler
mahşerin kapısında d/üşüyorlardı


yangından sonra
umutlarımı
fotoğraflarımı
dualarımı
bir hiçlikte buldular

yerde zaman
gülde kan
yalan


-ve bir ses:
ayşegül ...koş
su ver biten takvimlere
çiçeklere-

fakat çok geç
çiçekler meleklerde anne ?


labirent bir bilmece

yine ne hazin sabah
yine
deprem sonrası sabahı gibi
yabancı görünen şehir
gülümseyen yüzümde
ağlayan bir seccade


yangından sonra
ben i buldular



Ayşegül koş
Su ver
Çölde mecnuna
Bana
Babanın toprağına
Bir okyanus kadar yeter-

Okyanus bende anne?


üzerimde kanayan
ateşten bir tennure

ayşegül aşkım karagöz