Kumbaramda biriktirdiğim çoğul yalnızlıklarım oldun hep.
Tıka basa doldurdum ceplerime seni , bozdurmadan harcadım.
Oysa sana bozmuştum yüreğimin imlasını.
Yalnızlığını oluk oluk akıtmıştım satırlarıma.
Kan revan düşlerle uyumuş, koca bir yalnızlığa uyanmıştım.
Şimdi, geçtiğim sokakların labirentlerinde kaybediyorum kendimi.
Aradığımda değil, bulamadığımda daha çok kaybediyorum seni..
Koşar adım mı ilerliyorsun ki yaklaşmam bu kadar zor oluyor bu topal yüreğimle .
Oysa emekleyerek gelmiştik biz bu aşka , şimdi koşar adım nereye böyle.
Hangi köşe başına sakladılar ki seni çığlığını içinde sustun.
Gel desen gelecektim demedin, gelişlerine sustu yüreğim.
Kan/serdi avuçlarına ıslanan avuç içlerim , sana terlerdi helalim bilemedin.
Aklımdan geçirmedim tek bir gün sensiz düşleri, peki neden boğazımda kaldın haram olası.
Diyorlar ki unutursun, alışırsın , zaman her şeyin ilacı.
Zaman unutmayı alıştırmıyor gönlüme , unutamazsın diyen anıları çoğaltıyor güncemde.
Görmüyormusun kan/serdi sana gözlerim gecelerce.
İlaçlar fayda etmiyordu , tedavisi mümkün olmayan bir hastalıktı bu.
Bir ölüm korkusu vardı ki sorma , son isteğimi sorarmısın umudu bile ölüyor artık içimde.
Susmaktan yoruldum, ayrılığını miras bırakalı bana.
Hadi terket hayalini benden , hadi çal yüreğimin kapısını.
Gelişlere kapalıyım nicedir , kaza süsü verilmiş bir ayrılık kapattı bütün yolları.
Hadi dön son kez, ayrılığa çarpmadan .
Bir ölüm korkusu var ki sorma , son isteğimi sorarmısın umudu bile öldü artık içimde.

Gökhan SARI